Elastomeerisolatoren kunnen worden ontworpen in zowel gebonden als semi-gebonden configuraties. Voor de verlijmde trillingsdemper worden metalen elementen op alle dragende oppervlakken aan het elastomeer gehecht (fig. 1). Voor een semi-gebonden of niet-gebonden trillingsdemper rust het elastomeer dragende oppervlak direct op de draagconstructie (fig. 2). Gebonden onderdelen zijn meestal duurder vanwege de speciale chemische voorbereiding die nodig is om een binding te bereiken met een sterkte die groter is dan het elastomeer zelf.
Een gebonden deel heeft over het algemeen de voorkeursoptie omdat ze een hoger spanningsniveau kunnen toestaan voor een bepaalde afbuiging, met deze hogere spanning bieden ze hogere veerconstanten en een hogere elastische energieopslagcapaciteit.
|
|
| Fig. 1 |
Fig. 2 |
|
Hydraulische steunen, Hydraulische conusbevestigingen, Conusbevestigingen, Conus met bevestigingsflens, CB, TF, cabinesteunen, Marinetype in V, VD-bevestigingen, AT-antitrillingsbevestigingen, V-vormige antivibratiesteunen, DSD, DRD, Bussen, Sandwichbevestigingen, AN-bevestigingen, NP-bevestigingen, SN-antitrillingssteunen
|
SCH, SCB mounts, TFS mounts, SPS mounts
|
Verlijmde trillingsdempers kunnen worden ontworpen om de juiste belastingsverdeling te bieden bij afschuiving, compressie, spanning of combinatiebelasting. Meer informatie over dit onderwerp is te vinden via deze link.
Een meer uniforme spanningsverdeling in het elastomeer wordt verkregen door inzetstukken op alle dragende elastomeeroppervlakken te verlijmen, waarbij de wisselplaten de eenheidsspanning verminderen door deze gelijkmatiger over het volume van het elastomeer te verdelen. Daarentegen slagen semi-gebonden onderdelen er meestal niet in om de belasting gelijkmatig te verdelen, wat resulteert in lokale gebieden met stressconcentratie in het elastomeerlichaam die de levensduur van de isolator kunnen verkorten.
Een belangrijk verschil tussen gebonden en semi-gebonden trillingsdempers heeft betrekking op hoe elastomeren zich gedragen onder belasting. Wanneer een elastomeerpad onder belasting wordt samen gedrukt, blijft het volume constant, alleen de vorm wordt gewijzigd. Het rubber "puilt" uit onder belasting. Wanneer dit vermogen om uit te puilen wordt gecontroleerd, worden ook de belastingsafbuigingskarakteristieken van de isolator gecontroleerd.
In een verlijmde isolator hebben de dragende oppervlakken een vaste mate van uitstulping omdat het elastomeer niet langs de bindingslijn kan bewegen en dus in een vaste positie blijft, ongeacht de belasting of omgevingsomstandigheden.
Bij een semi-gebonden isolator is dit niet het geval. Het vermogen van het elastomeer om uit te puilen hangt in belangrijke mate af van de hoeveelheid wrijving die aanwezig is op het grensvlak van het rubber en de ondersteunende structuur ervan. Wanneer alle oppervlakken schoon en droog zijn, is het verschil tussen het vermogen van een gebonden en een semi-gebonden isolator om uit te puilen verwaarloosbaar. Als olie of zand zich echter een weg kan banen naar de elastomeer-metaalinterface van de semi-gebonden isolator, wordt het vermogen van het elastomeer om uit te puilen sterk beïnvloed.
Bijgevolg bestaan de oorspronkelijke eigenschappen van de belastingafbuiging niet meer. De isolator kan belastingsafbuigingseigenschappen vertonen die 50 procent minder zijn dan toen deze nieuw was, in veel gevallen kan dit ertoe leiden dat de trillingsdemper stuk gaat. Wanneer voor de levensduur van de apparatuur consistente lastafbuigingseigenschappen vereist zijn, moeten dus verlijmde isolatoren worden gebruikt. Hoewel de initiële kosten van een semi-gebonden isolatoren lager zijn, kunnen in veel toepassingen de kosten van extra bewerking van de draagstructuur en de kortere levensduur semi-gebonden isolatoren een slechte selectie maken.
Status van een semi-gebonden trillingsisolator vergelijkbaar met onze SCH mounts, op een toepassing waar een hoge verhouding dynamische belasting / statische belasting aanwezig was.
